De octopus op mijn bord
Aan de zuignappen te zien is het een tentakel van een octopus én het ligt op mijn bord. Ietwat vermoeid, na een drie uur durende tour -in zevenendertig graden- door het Colosseum in Rome, zit ik in een sterrenrestaurant. Gelukkig nog niet met Michelin-prijzen, want die mogen ze pas een jaar na ontvangst van de ster verhogen. Ook al woon ik op Ibiza, je blijft toch een Hollander. De in broodkruim gebakken octopus is de amuse van het huis en dat zorgt voor paniek met de hoofdletter V. Je weet wel; van vreselijke paniek. Ik eet namelijk niets uit de zee. Mijn vriend zou me toch wel een behoorlijke Caesarissa vinden als ik een stukkie krokante zuignap in mijn mond stop. Ok, één hapje dan. Man, ik vind dit spannend. Streaken door de IKEA zou ik nog eerder kiezen als dit een dinsdag dilemma zou zijn.
In het kort over My Octopus Teacher
Het voorgaande waargebeurde fragment speelde zich louter één week af voordat ik ‘My Octopus Teacher’ keek. Deze Netflix-documentaire vertelt het verhaal van een freediver in Zuid-Afrika. Craig Foster, ofwel de baardloze broeder van Wim Hof, heeft zichzelf geleerd om steeds langer én zonder wetsuit in het ijskoude water van de Atlantische Oceaan te zwemmen. Na een ontmoeting met een octopus, besluit hij om dagelijks naar dezelfde plek in het kelp bos te gaan. De daaropvolgende rendez-vous met dit buitenaards bijzondere wezen hebben mij niet onberoerd gelaten. Nu sta ik als HSP’er al snel op standje jankebalk, maar ik weet zeker dat deze octopus jou als nieuwsgierig mens ook in je hart zal raken.
>>Scroll naar beneden voor wijze raad van een octopus
Wijze raad van een weekdier
Als filmmaker is Craig bekend met onbekend terrein. Zo trok hij op met de Kalahari, ofwel de beste sporenvolgers ter wereld. Deze stam leert hem op zich open te stellen én dan met name richting wilde dieren. Wellicht dat het zaadje hier al voor hem geplant werd. Naarmate de dagen volgen krijgt de octopus steeds meer vertrouwen in Craig. Op een gegeven moment steekt ze een tentakel naar hem uit en dat is het eerste fysieke contact. Nog vele knuffels volgen, waarbij de octopus vaak neerstrijkt op de plek van zijn hart. Misschien denk je nu: Finish the fucking story?! Leren octopussen ons dat wij hier de aliens zijn? Nee, nee, nee. Dan kun je beter naar Gaia kijken. Dit zijn de wijze levenslessen van mevrouw de octopus uit ‘My Octopus Teacher’.
Alles heelt als je het de tijd geeft
Na een triomf op een haai, is de octopus één van haar tentakels kwijt. Ze verliest haar kracht, jaagt niet meer en eet niet meer. Ze verschuilt zich in een holletje en is te zwak om haar levendige kleuren te produceren, waardoor ze letterlijk wit ziet. Craig denkt dat het einde nabij is, totdat hij na enkele tijd een kleine tentakel ziet. Net als hagedissen hebben octopussen een blauwdruk én na honderd dagen is haar weekdierenlichaam weer geheeld. Heb ik je nu te pakken? Dit helingsproces zo zien, ik vind het toch schitterend mooi.
Het voortbestaan boven alles
Heeft denk ik geen verdere uitleg nodig. De octopus offert haar eigen leven op na de paring. Dit is de natuur, het voortbestaan gaat boven alles.
Je bent onderdeel en niet slechts een bezoeker
De octopus leerde Craig dat we allemaal onderdeel zijn van deze plek en niet slechts een bezoeker. Het enige dat je hiervoor dient te doen is de tijd nemen. Tijd maken. Als dat geen mooie les is?
Ik ben in ieder geval heel blij dat ik een legitiem excuus heb om geen octopus meer te hoeven proeven, want leraren. Die eet je natuurlijk…niet.