Credits: Juliette Somers voor Tribes & Nomads Magazine.
Shoeless, waarom het zo fijn is om je schoenen uit te doen
Heimwee, ik ken het als geen ander. Wat zou ik graag sommige festivals nog eens overdoen. Wijlen Shoeless is daar een voorbeeld van: dit is het festival voor de voetenfetisjisten onder ons. Eigenlijk is hier maar weinig verboden, behalve het dragen van schoenen. Bij binnenkomst deponeer je jouw slippers, sneakers of regenlaarzen in de kluis en dan kan het dansen op blote voeten beginnen. Nu ik dit zo opschrijf besef ik ook dat het menigmaal andersom gebeurd is. Ook als schoenen gewoon worden gedoogd, ben ik vaak genoeg mijn slippers in het zand verloren. Waardoor ik op blote voeten mijn weg naar huis met de Uber diende te vervolgen. Gevalletje boeit me eigenlijk helemaal niets. Terug naar Shoeless. Wanneer je allemaal je schoenen uit hebt, trek je gelijk een jasje uit. Tenen zijn versierd alsof ze meedoen aan een missverkiezing, sigaretten worden keurig in een wegwerpasbak gestopt en de Dixies zien er uit als een gemiddelde woonwagen van een kamper; brandschoon. Wat is er nu fijner dan dansen met je voetjes in het gras? Met blote voeten in het zand? Voor mij niet veel en misschien dat Shoeless daarom altijd een van mijn lievelings zal blijven.
Credits: by shawn chin aka Mr. Luchini
Diepgewortelde aversie tegen schoenen in huis
Zo blij als ik alleen al aan Shoeless denk, zo naar word ik ervan als mensen mijn huis binnen banjeren met schoenen aan. Ik krimp ineen alsof ik net een laxeerpil heb aangezien voor een smintje. Van een zenne zeehond, verander ik subiet in een hongerige hyena: onrustig totdat ik er iets van zeg. Patronen kun je doorbreken, maar eigenlijk wil ik dit niet veranderen. Mijn huis, mijn tempel, mijn regels nietwaar? Eigenlijk geldt bij mij thuis hetzelfde als bij Shoeless; alles mag, alles kan, alles wordt gedoogd… behalve schoenen. Zeg nu zelf, schoenen aan binnenshuis; dat is toch gewoon ongelofelijk ongezellig? Daarbij is het helemaal niet boeddhistisch en ook nog eens vreselijk vies, vooral als je net als ik een gedurfde grondzitter bent. Gelukkig trekken de mensen die me heel goed kennen, uit zichzelf hun schoenen uit.
Afgelopen week bekeek ik The Earthing Movie. Deze tip kreeg ik van een dierbare vriendin en een tip van haar betekent; direct iets mee doen. Wat blijkt? Mijn aversie tegen schoenen ligt nog veel dieper en dat heeft alles te maken met het losmaken van de aarde.
Het belang van aarding
Wanneer we klein zijn, zijn we meester in aarden. We spelen in de zandbak, rennen door de modder en leren allemaal dat zand behoorlijk heet kan worden. Dat ondervond ik ook als peuter van anderhalf toen ik Nederland voor het eerst inruilde voor Gran Canaria. Wanneer ik mijn moeder over dit artikel vertel zegt ze; ”Als klein meisje trok je ook in de winter overal je schoenen en zelfs je sokken uit.” Het zit in onze natuur om te aarden, maar naarmate we ouder worden gooien schoenen roet in het eten. Wanneer bracht je voor het laatst tijd door op blote voeten buiten? Denk eens goed na én ook hoe lang dat was? Quote uit The Earthing Movie: ”We spend our whole life on earth, but we are so disconnected.” Ons lichaam heeft een zelfhelend vermogen, waarbij de aarde ons helpt. Dit gegeven heeft in het Engels: earthing, ofwel aarden. Niets zo fijn als een wetenschappelijke onderbouwing voor de critici onder ons en deze film stikt ervan. Wie vijftien minuten per dag op blote voeten buiten (in het zand, de aarde of op het gras) doorbrengt, zal het zelfherstellende vermogen activeren. Aarden neutraliseert de vrije radicalen die ontsteking, stress en infectie veroorzaken. What the earth heb je te verliezen als het gaat om het beter voor jezelf zorgen? Als het antwoord zo simpel kan zijn. Ik weet het wel; naast blootsvoets door het huis, las ik nu ook dagelijks een momentje buiten in. Shoeless door het leven: zo gek is dat nog niet.
>> Wil je nog dieper aarden? Doe dan deze meditatie voor aarding en dankbaarheid op het gras/in het zand of in de modder als je durft.